ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΣΑΣ ΓΡΑΨΩ. ”.

Θα σας έλεγα πως, τώρα πια, χαίρομαι όπως παλιά με τόσα. Χάνω όμως και πολλά, και φοβάμαι ότι σύντομα δεν θα καταλαβαίνω ούτε την αγάπη που μου δείχνουν οι δικοί μου άνθρωποι.

Έχω ανάγκη να μη σβηστούν αυτοί και ο κόσμος μου. Θα ήθελα να συνεχίσω να τους πειράζω με τα αστεία μου, αλλά δεν θυμάμαι πως. Δεν μου λείπουν οι φίλες μου, έχουμε τον δικό μας τρόπο να μιλάμε και να γελάμε. Σχεδόν πάντα, τους αναγνωρίζω αλλά γενικά συγχέω καταστάσεις, ονόματα και πρόσωπα.

Όλους… εκτός της μαμάς. Μα η μαμά μου «έφυγε» (22-04-2011), Μ. Παρασκευή ξημερώματα για τον ουρανό, πήγε κοντά στο Θεό μου είπαν και τώρα θα με βλέπει από εκεί και εγώ θα την βλέπω στα όνειρά μου.

Δεν έχω παράπονο, για μένα φρόντισε όπως φρόντισε και για άλλα παιδιά σαν και μένα και μας έφτιαξε μαζί με τον μακαριστό Χριστόδουλο, τον αρχιεπίσκοπο, ένα ωραίο μεγάλο σπίτι στη Γλυφάδα, δίπλα στο δικό μας το πατρικό, για να ζούμε εδώ, να χαιρόμαστε, να παίζουμε, να μαθαίνουμε διάφορα πράγματα, να κάνουμε γιορτές, να πηγαίνουμε εκκλησία και άλλα πολλά.

Δεν έχω πάει σχολείο σαν τα άλλα παιδιά, δεν είχα ποτέ δασκάλους, είχα όμως πολλές τσάντες, βιβλία με σκίτσα, δεκάδες μπογιές, και τετράδια. Η μαμά μου με έμαθε να σέβομαι και να είμαι ευγενική με τους ανθρώπους. Με έμαθε να τους αγαπάω. Τελικά, ήταν πολύ καλός άνθρωπος η μαμά μου. Αν και μόνη της, φρόντισε να μην είμαστε και εμείς μόνες μας. Εδώ, μου λένε πως ήταν «αγία» γυναίκα. δεν ξέρω τι είναι αυτό, αλλά μάλλον είναι καλό πράγμα, γιατί η μαμά μου μόνο καλή ήταν. Τώρα, αυτό που αληθινά χρειάζομαι το έχω στο σπίτι που ζω, με τις άλλες φίλες μου, με τους ανθρώπους που με φροντίζουν με αγάπη, με πολύ αγάπη!!!

Δεν ζητάω τον οίκτο κανενός άλλωστε δεν τον χρειάζομαι. Ζω μια ζωή «φυσιολογική» και αυτοί που είναι μαζί μου, δίπλα μου, έτσι με βλέπουν. αλλά πέστε μου εξάλλου σε αυτόν τον κόσμο που ήρθαμε ποιος είναι τέλειος; Ελάτε να γνωριστούμε, να μοιραστούμε πληροφορίες και αγάπη. Να μάθετε για το σύνδρομο Down που με αυτό γεννήθηκα, αλλά και για την υπέρβαση της προκατάληψης απέναντι στα άτομα αυτά, σεβόμενοι τον «πάμπλουτο μικρόκοσμο» μας γεμάτο από όμορφα συναισθήματα, άδολη αγάπη, και αγκαλιά μόνιμα ανοιχτή για όλους εσάς. Μας αρέσει να σας αγκαλιάζουμε και να δείχνουμε αγάπη!!!’

Χριστός Ανέστη, χρόνια πολλά σε όλους, με Αγάπη.”

Αλέκα Κόκκορη